Onderstaande artikel schreef ik bijna twee jaar geleden. de ontwikkeling in de wereld, EN MET NAME IN FRANKRIJK, heeft de uitkomst van deze strekking alleen nog maar aangescherpt, lees verder. …
Met pensioen, een kruispunt in je leven, wat ga je met die resterende tijd doen? Niet meer hoeven te werken want waarom zou je immers. In Nederland blijven en parttime blijven werken voor een luxe vakantie, of heel het jaar dat vakantiegevoel. Alle tijd aan je eigen en niet meer worden verstoord door de mobiele stoorzender.
Op de volkstuin aan de gang, niet te hard werken maar gewoon wat bezig zijn, een bakje drinken en wat buurtpraatjes. Ik kon me er al aan “schuldig” maken en uitkijken naar mijn pensioen wat echter door de politiek een stuk verder vooruit was geschoven. Een pensioengat tot 69 jaar en drie maanden en wat bedrijven die het niet zo nauw namen met mijn rekeningen te betalen had mijn droom aardig verstoord. Met het werken als koerier valt het ook niet mee om dat eventueel parttime te kunnen doen. Het is fulltime of je komt al snel op de lijst van; “Als we niemand meer kunnen vinden bellen we jou wel, als je dan tenminste gelijk klaar staat”. Dankzij mijn buurman op de volkstuin is het dit jaar nog redelijk goed gegaan al stond ik soms al voor dag en dauw de planten water te geven. Dagen van 12 uur of meer beginnen steeds minder aanlokkelijk te zijn.
Jaren geleden was Engeland echt mijn favoriete vakantieland, we komen er nog graag al is het wel een duur land geworden. We kwamen daar veel bij Engelse vrienden thuis wat toch een extra dimensie geeft ten opzichte van de doorsnee toerist.
Vanaf 2007 gingen die bezoeken richting Frankrijk vanwege cajun en zydeco muziek festivals. Daar ontmoeten we steeds een gemêleerd internationaal publiek maar al snel waren er contact met de lokale Franse bevolking. We brachten bezoeken aan Nederlanders die in Frankrijk waren neer gestreken en logeerden ook bij Franse vrienden thuis die eveneens bij ons in Nederland op bezoek kwamen.
Door de jaren heen had ik al regelmatig hardop uitgesproken best in Frankrijk te willen leven. Mijn droom, een permacultuur tuin zou met de hier in Nederland gehanteerde grondprijzen nooit gerealiseerd kunnen worden in Nederland. Met de vakantie stonden we dan ook altijd stil bij de etalage van de plaatselijke makelaars of we keken naar een huis als het getooid was met het bord; “Maison a Vendre”. Wat ons vooral tegenhield was onze dochter en de mogelijkheid op kleinkinderen.
Mijn andere passies, bij te kunnen dragen om een betere wereld te creeren en mijn radio programma’s slokken ook best een deel van de “vrije tijd op”. Uiteindelijk zijn al die vrijwilligers werkzaamheden alles bij elkaar ook niet geheel vrijblijvend. Anderen rekenen erop dat je er bent op uur en tijd. Moet dit dan zomaar blijven gaan tot mijn zeventigste?
Buiten de droom bleek Frankrijk toch wat meer voordelen te bieden op financieel gebied waar we nooit eerder goed naar gekeken hadden. Zo zou ik in Nederland mijn bus niet meer kunnen blijven rijden van een karig pensioentje als het grijs kenteken zou vervallen nadat je stopt met werken. In Frankrijk zit echter de wegenbelasting in de brandstof, en laat die brandstof nu net zo duur zijn bij de supermarche (toen). Inmiddels zijn ook daar de prijzen aan het stijgen sinds begin 2018 en iedereen heeft daar kennis van genomen dankzij de ‘Gilets Jaunes’.
In Nederland mogen we van ons pensioen 18,64 procent belasting afdragen. [10.000 belastingvrije voet] In Frankrijk is de eerste 6.000 euro vrijgesteld, van 6.000 tot 12.000 betaal je 5,5% en daarna tot 26.000 tik je 14% af. Het ABP pensioen wordt in Nederland belast maar de rest valt bij emigratie onder de Franse belastingwet. Een Zelfstandige Zonder Pensioen, zo luidt al jaren de grap, blijkt daar dus met wat meer zon en een glaasje wijn prima uit de voeten te kunnen als … als je slim genoeg bent.
Ik ben tot mijn 66 ste blijven werken, mei 2018 dus, maar dat bleek allemaal wat langer te duren dan het plan was. De steeds weer veranderende regelgeving zorgde ervoor dat ons huis minder aantrekkelijk werd voor de starters, of liever gezegd onbetaalbaar en dus een doorstromers huis werd. De kosten koper kwamen voor eigen rekening en de starters konden niet zoveel meer lenen ook niet de mensen met een solide en goede baan.
Een overbuurman stelde; “En dan kom je over enkele jaartjes weer terug naar Nederland zeker als je hulpbehoevend gaat worden”. Hij heeft duidelijk nog nooit naar mijn radioprogramma’s geluisterd. Ik ga juist weg om niet hulpbehoevend te worden in de eerste plaats. Een streek met gezonde lucht en ik zorg zelf wel dat mijn voeding gezonder gaat worden dan welke supermarkt of boer mij ook maar kan leveren. Met permacultuur heb ik immers de gehele keten zelf in de hand: “Me, Myself and I”.
Als je slim genoeg bent
… want dit zou ook wel eens een idee kunnen zijn voor de Fransen zelf. Ons plan is namelijk de permacultuur tuin te delen, ‘gratis’, met de mensen die rond om ons heen wonen. Zodat je zes dagen in de week het volkstuin gevoel krijgt met koffie drinken en de dames en heren ook kunnen samenwerken ter plaatse om de voeding te wekken, te fermenteren en recepten te delen.
Dit zou inderdaad ook wel eens een idee kunnen zijn voor de Fransen zelf, de kosten van de gezondheidszorg en levensonderhoud drastisch omlaag kunnen brengen met een gezondere levensstijl en betaalbare kwaliteitsgroenten, fruit en eieren. Niet meer zoveel dure brandstof te hoeven gebruiken voor de ritjes naar de niet zo ‘super’ SuperMarche. Maar kwaliteitsvoeding zelf maken of in een “jardin communautaire” een gemeenschap tuin waar de mensen die al met pensioen zijn elkaar helpen.